Verdwaald in Kyoto
Door: Jade
Blijf op de hoogte en volg Jade
03 Juli 2017 | Japan, Kyoto
Vanmorgen vroeg vertrok ik al naar Kyoto met de thunderbird trein. Treinen hebben hier allemaal dat soort namen, alsof het achtbanen zijn. Super Azusa, Dinostar, superstar, alsof je in walibi rondloopt. Met deze thunderbird kwam ik plots langs een enorm gouden beeld. De trein ging te snel, dus een goede foto heb ik niet, maar met een beetje research kwam ik er wel achter wat het was (let me google that for you).
Blijkbaar was het een Jiba Kannon. Een beeld van een een boeddhistische god. Als je tussen kanazawa en osaka treint, is het zeker niet te missen.
Op Kyoto station was mij verteld dat ik naar rechts moest zodat ik daar een fiets kon huren. Lieve opa en oma, ik denk dat het station van Kyoto ietwat veranderd is in de afgelopen 25(?) jaar. Het is enorm, met een heel groot onder gronds winkel centrum en alles.
Nadat ik mijn rugzak in een kluisje had gelegd, ging ik aan de wandel, maar ik had geen plan dus wist niet zo goed waarheen. Dus ik liep totdat ik een enorm houten gebouw tegen het lijf liep. Het higashi honganji, één van de grootste houten bouwwerken op de wereld, en inderdaad, het is gigantisch. En gratis. Wat wil je meer.
Over gratis gesproken, hoe krijg je een gratis maaltijd? Men neme een zeer buitenlands uitziende toerist, een beroemde tuin(chisaku in), 3 dametjes van 80, en een vriendelijk hallo. We raakte op deze manier aam de praat en namen me mee uit eten. Wat een lunch. Een bak rijst, soep, een tofo bol, tempura yasai en ebi, en een bak tofu spul met ei. Behalve de tofu was het gelukkig wel heel lekker. Ze weigerde dat ik betaalde, dus uit beleefdheid heb ik dat niet gedaan. Daarna namen ze me mee voor cake en ijs. Alles in matcha smaak, as I like it. De vrouwtjes kenden elkaar al van de middelbare school em gingen er even samen op uit. Nadat er flink wat afscheid is genomen, loop is naar een kruispunt waar me plots iets opvalt. Heel veel yukata's (goedkope en minder warme kimono's). En ja hoor, ik ben in de gion wijken. Dit zijn wijken waar van origine veel theehuizen zijn waar geisha's werkten. Vandaag de dag zijn het vooral Chinezen, Koreanen, en Taiwainezen in de orginele dracht.
Via een andere tempel probeer ik bij de Kiyomizu-dera tempel te komen, maar ik faal een beetje, en kom er via de grootste begraafplaats die ik ooit heb gezien.
Bij de tempel aangekomen, us het precies wat ik van Kyoto had verwacht. Alleen stond het in mijn verbeelding niet in de steigers. Maar goed, je kunt niet alles hebben. Ondanks de steigers is de tempel heel druk, en terecht. Het uitzicht is prachtig en na de tempel kun je omhoog naar de liefdes stenen. Deze 2 stenen liggen zo'n 10 meter uitelkaar, en men zegt dat zij die met ogen dicht tussen de stenen kunnen navigeren bedoeld zijn voor liefde en hun liefdes wens zal dan ook uitkomen. Ik heb het ook gedaan, en het lukte, dus wie weet ben in binnenkort van die pandapunten af.
Via een bospaadje loop ik nog langs wat gebouwen en een reinigingsplaats. Die zie je heel veel in Japan, maar deze was heel groot en de opvang bakjes ook heel lang. Met de bakjes van je water op, was je je handen, maakt je mond nat en wenst. Ik gebruik dit ritueel voor als smoes voor wat verkoeling.
Buiten de tempel is een smalle straat naar beneden met heel veel kraampjes en het is er leuk om daar tussen te lopen.
Eenmaal beneden bedenk ik me dat het tijd word mijn hostel te zoeken. Dus, door de Kyoto tower te volgen, loop ik naar het station. Note hierbij: ik heb al ziek veel gelopen. Op het station kan ik mijn kluisje niet vinden. Dus ik dwaal rond. Mijn voeten haten me ondertussen, totdat ik iets zie wat ze kan redden.
Ik heb namelijk toevallig vanmorgen van een japanse nederlander vernomen dat in grote elektronica winkels je gratis massage stoelen kunt uitproberen. Dus ik ren zowat naar binnen opzoek naar die dingen. Maar als ik ze eebmaal vind en probeer, ben ik er niet zo weg van. Het doet pijn, je kunt niet weg, en het is raar in het openbaar, ookal doen veel Japanners dit ook.
Na deze ervaring vervolg ik mijn weg en vind eindelijk mijn kluisje, terwijl mijn telefoon compleet leeg gaat. Probleem. Hoe hete het hostel wat ik heb geboekt? Gelukkig weet ik ongeveer waar het. Probleem. Hoe kom je van de ene naar de andere kant van het station. Ik vraag manier de aardige agent. Aan de andere kant van het station vraag ik naar een hosterru, maar hij denkt hoterru. Het lukt uiteindelijk en ik kom na 2 uur verdwalen aan. Echter. Dit is niet mijn hostel. Ik heb ergend anders geboekt. Gelukkig helpen ze me het vinden.
Dus nu ben ik eindelijk in het host, en de mensen zijn ziek lief. Ze spreken redelijk goed engels en hebben me van alles over Kyoto verteld. Ik ben blij dat ik hier een paar nachten mag slapen.
En dat ga ik nu doen! Matane mina!
Liefs Jade
Blijkbaar was het een Jiba Kannon. Een beeld van een een boeddhistische god. Als je tussen kanazawa en osaka treint, is het zeker niet te missen.
Op Kyoto station was mij verteld dat ik naar rechts moest zodat ik daar een fiets kon huren. Lieve opa en oma, ik denk dat het station van Kyoto ietwat veranderd is in de afgelopen 25(?) jaar. Het is enorm, met een heel groot onder gronds winkel centrum en alles.
Nadat ik mijn rugzak in een kluisje had gelegd, ging ik aan de wandel, maar ik had geen plan dus wist niet zo goed waarheen. Dus ik liep totdat ik een enorm houten gebouw tegen het lijf liep. Het higashi honganji, één van de grootste houten bouwwerken op de wereld, en inderdaad, het is gigantisch. En gratis. Wat wil je meer.
Over gratis gesproken, hoe krijg je een gratis maaltijd? Men neme een zeer buitenlands uitziende toerist, een beroemde tuin(chisaku in), 3 dametjes van 80, en een vriendelijk hallo. We raakte op deze manier aam de praat en namen me mee uit eten. Wat een lunch. Een bak rijst, soep, een tofo bol, tempura yasai en ebi, en een bak tofu spul met ei. Behalve de tofu was het gelukkig wel heel lekker. Ze weigerde dat ik betaalde, dus uit beleefdheid heb ik dat niet gedaan. Daarna namen ze me mee voor cake en ijs. Alles in matcha smaak, as I like it. De vrouwtjes kenden elkaar al van de middelbare school em gingen er even samen op uit. Nadat er flink wat afscheid is genomen, loop is naar een kruispunt waar me plots iets opvalt. Heel veel yukata's (goedkope en minder warme kimono's). En ja hoor, ik ben in de gion wijken. Dit zijn wijken waar van origine veel theehuizen zijn waar geisha's werkten. Vandaag de dag zijn het vooral Chinezen, Koreanen, en Taiwainezen in de orginele dracht.
Via een andere tempel probeer ik bij de Kiyomizu-dera tempel te komen, maar ik faal een beetje, en kom er via de grootste begraafplaats die ik ooit heb gezien.
Bij de tempel aangekomen, us het precies wat ik van Kyoto had verwacht. Alleen stond het in mijn verbeelding niet in de steigers. Maar goed, je kunt niet alles hebben. Ondanks de steigers is de tempel heel druk, en terecht. Het uitzicht is prachtig en na de tempel kun je omhoog naar de liefdes stenen. Deze 2 stenen liggen zo'n 10 meter uitelkaar, en men zegt dat zij die met ogen dicht tussen de stenen kunnen navigeren bedoeld zijn voor liefde en hun liefdes wens zal dan ook uitkomen. Ik heb het ook gedaan, en het lukte, dus wie weet ben in binnenkort van die pandapunten af.
Via een bospaadje loop ik nog langs wat gebouwen en een reinigingsplaats. Die zie je heel veel in Japan, maar deze was heel groot en de opvang bakjes ook heel lang. Met de bakjes van je water op, was je je handen, maakt je mond nat en wenst. Ik gebruik dit ritueel voor als smoes voor wat verkoeling.
Buiten de tempel is een smalle straat naar beneden met heel veel kraampjes en het is er leuk om daar tussen te lopen.
Eenmaal beneden bedenk ik me dat het tijd word mijn hostel te zoeken. Dus, door de Kyoto tower te volgen, loop ik naar het station. Note hierbij: ik heb al ziek veel gelopen. Op het station kan ik mijn kluisje niet vinden. Dus ik dwaal rond. Mijn voeten haten me ondertussen, totdat ik iets zie wat ze kan redden.
Ik heb namelijk toevallig vanmorgen van een japanse nederlander vernomen dat in grote elektronica winkels je gratis massage stoelen kunt uitproberen. Dus ik ren zowat naar binnen opzoek naar die dingen. Maar als ik ze eebmaal vind en probeer, ben ik er niet zo weg van. Het doet pijn, je kunt niet weg, en het is raar in het openbaar, ookal doen veel Japanners dit ook.
Na deze ervaring vervolg ik mijn weg en vind eindelijk mijn kluisje, terwijl mijn telefoon compleet leeg gaat. Probleem. Hoe hete het hostel wat ik heb geboekt? Gelukkig weet ik ongeveer waar het. Probleem. Hoe kom je van de ene naar de andere kant van het station. Ik vraag manier de aardige agent. Aan de andere kant van het station vraag ik naar een hosterru, maar hij denkt hoterru. Het lukt uiteindelijk en ik kom na 2 uur verdwalen aan. Echter. Dit is niet mijn hostel. Ik heb ergend anders geboekt. Gelukkig helpen ze me het vinden.
Dus nu ben ik eindelijk in het host, en de mensen zijn ziek lief. Ze spreken redelijk goed engels en hebben me van alles over Kyoto verteld. Ik ben blij dat ik hier een paar nachten mag slapen.
En dat ga ik nu doen! Matane mina!
Liefs Jade
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
